Things may be scary, but the scariest thing is regret.

Iedereen beoordeelt elkaar, we roddelen en we keuren af. Maar wat we daarmee proberen is om onszelf te vergoelijken. Zie het maar als hetzelfde mechanisme als pesten; we maken andere belachelijk om onszelf beter te voelen, want daar draait het uiteindelijk om.

Maar eigenlijk maken we het onszelf alleen maar moeilijker. Dat roddelen, oordelen en misschien zelfs pesten (ja, want dat je ouder wordt betekend niet dat je onzekerheid of misplaatste zelfinzicht verdwijnt) maakt ons alleen maar nóg meer onzeker over onszelf. Het is een tijdelijk gevoel wat je later alleen maar schuldig en onzeker laat voelen. Want moet je nagaan, je voelt je alleen goed als je iemand anders de grond induwt. Nee, ik ben ervan overtuigd dat er niemand is die hier zich er uiteindelijk beter door voelt, ook al lijkt het wel zo. Vergeet niet hoe goed mensen toneel kunnen spelen. We liegen, verbergen en vergoelijken alles bij elkaar.

We zijn zo bang om dingen fout te doen en om af te gaan. We schamen ons allemaal veel te snel. Stel je voor wat ze over mij denken… Ten eerste heb je geen idee wat de ander denkt. En al zou je het wel weten, so what. Het zijn allemaal meningen, situaties, opvattingen die we verbeelden in ons hoofd. Alles wat jij mee maakt gaat om in jóu hoofd. Jij bent degene die bepaald of je er wel of niet mag zijn, jij bent degene die nog dagen, weken, maanden, jaren met dat gevoel in je hoofd zit. Jij bent degene die er zo mee zit, en de rest gaat allemaal verder met zijn eigen leven.